Przez długie lata twierdzono, że dzieci są po prostu mniejszymi dorosłymi i można leczyć je tak samo, jedynie zmniejszając np. dawkę farmaceutyków. W wielu przypadkach przyniosło to jednak więcej szkody niż pożytku. Między innymi dlatego chirurgia dziecięca została odrębną specjalizacją. Chirurg dziecięcy musi być ekspertem w zakresie pediatrii, anatomii dzieci i młodzieży, a także neonatologii. Często korzysta także z wiedzy z zakresu onkologii dziecięcej, transplantologii, laparoskopii, a nawet chirurgii prenatalnej.

Im mniejsze dziecko, tym większe ma wahania gospodarki wodno-elektrolitowej. Można u niego także obserwować większe i bardziej dynamiczne skoki temperatury. To wszystko wpływa na stawianie diagnozy i wybór terapii.

Czym zajmuje się chirurg dziecięcy?

U noworodków diagnozuje m.in. wady wrodzone: zarośnięcie przełyku, niedrożność dwunastnicy, niedrożności jelita cienkiego i grubego, zarośnięcie odbytu, przepuklinę pępowinową, przepuklinę przeponową, refluks żołądkowo-przełykowy, wodonercze czy zastawki cewki tylnej.

Zajmuje się także innymi chorobami noworodków i niemowlaków: zapaleniem kości, przepuklinami pachwinowymi, guzami krzyżowo-ogonowymi, złamaniami okołoporodowymi czaszki i kończyn, urazami wątroby i śledziony, zapaleniem jelit (także martwiczym). W zakresie jego zainteresowania leży także przepuklina oponowo-rdzeniowa, wodogłowie, niedrożność dróg żółciowych, torbiele dróg żółciowych, przerostowe zwężenie odźwiernika czy kręcz szyi. Chirurg dziecięcy pomaga także w zakresie chorób, które dotykają tylko małych chłopców. Należą do nich między innymi: wodniak jądra, wodniak powrózka nasiennego, żylaki powrózka nasiennego, leczenie stulejki, orchidopeksja, spodziectwo. Wykonuje także operację skrętu jądra i przydatków